Jedna od najvećih heroina našeg naroda, slikarka i humanitarka, Delfa Ivanić rođena je 1881. godine u Beogradu. Završila je osnovnu i Višu žensku školu, a studije hemije započela u Ženevi, planirajući karijeru nezavisne žene. Smrt oca 1899. godine prekida planove i Delfa se vraća u Skoplje gde radi kao nastavnica hemije i upoznaje budućeg supruga Ivana Ivanića, književnika i srpskog vicekonzula. Venčali su se 1901. godine, a već 1903. Defla osniva sa slikarkom Nadeždom Petrović i Branislavom Nušić Kolo srpskih sestara, organizaciju koja pomaže ranjenike, ratnu siročad, vojne invalide i porodice zatvorenika. Delfa je od početka pokazivala hrabrost i organizacijske sposobnosti koje će spašavati stotine života.
Godine 1906. osniva Srpski narodni ženski savez, zalagala se za ravnopravnost, pravo žena na nasleđivanje i jednaku vrednost rada. Otvara prvi dečiji vrtić u Beogradu 1912. godine, a tokom balkanskih i Prvog svetskog rata organizuje bolnice, prikuplja hranu, opremu i finansijsku pomoć. Kao predstavnica Srpskog potpornog udruženja, organizuje smeštaj za 600 srpskih đaka i studenata u Oksfordu, Birmingemu i Škotskoj. Sarađuje i sa engleskim humanitarkama, a njen rad pomaže održavanje 47 bolnica na frontu i zbrinjavanje stotina ranjenika i siročadi.
Tokom Drugog svetskog rata Delfa Ivanić je više puta hapšena – dva puta od Gestapa i dva puta od Ozne, jer je odbijala saradnju sa okupatorima i podržavala ravnogorski pokret Draže Mihailovića. U zatvoru je javno ponudila da bude streljana umesto generala, pokazujući hrabrost i principijelnost. Nakon oslobođenja povukla se iz javnog života, a Kolo srpskih sestara zabranjeno je. Delfa Ivanić umrla je 14. avgusta 1972. godine u Beogradu, sahranjena pored Nadežde Petrović u Valjevu.
Pogled redakcije portala Srpski ugao
Delfa Ivanić ostaje simbol humanosti, hrabrosti i neumornog zalaganja. Žena koja je promenila sudbine stotine ljudi i zauvek ostavila neizbrisiv trag u istoriji Srbije. Biti heroina srpskog naroda u turbulentim ratnim vremenima i štititi žene koje nemaju gotovo nikakva prava je velika i danas gotovo nezamisliva žrtva na koju današnje žene treba da se ugledaju.
Piše: Ivana Jokić
